In Sint Pancras verliep de Tweede Wereldoorlog, in vergelijking met andere plaatsen, relatief rustig. In de laatste dagen werd dat helemaal anders. Op Texel was het 822^e bataljon van de Wehrmacht gevestigd dat voor een groot deel bestond uit Georgische krijgsgevangenen. Zij waren gevangengenomen aan het Oostfront en kregen daar de keuze om naar een krijgsgevangenkamp te gaan of mee te vechten met de Duitsers. Gezien de erbarmelijke omstandigheden in de kampen, kozen veel gevangengenomen soldaten voor de Wehrmacht.

Bij het naderende einde van de oorlog besloten de Georgiërs in opstand te komen tegen de Duitsers om ze te laten zien dat zij niet vrijwillig gekozen hadden voor hun baan in het Duitse leger. Een bloederige opstand was het gevolg en het verzet wilde voorkomen dat de bezetter hulptroepen en goederen kon sturen om de opstand de kop in te drukken. Het verzet uit de Zaanstreek riep het verzet uit Sint Pancras op om het spoor te saboteren, om zo de versterking van Duitse troepen en materieel via het spoor richting Texel kon worden gestopt.